«اشهد ان لاالهالاّ اللّه وحدَه لا شریک له و اَشهدُ انّ محمّداً عبدُه و رسولُه
الّلهمّ صَلِّ عَلی محمّدٍ و آلِ محمّد» در پایان هر دو رکعت، و در رکعت پایانی هر
نماز، باید دو زانو نشست و یکتایی خدا و رسالت پیامبر را گواهی کرد و به این دو اصل
اعتقادی شهادت داد. آنگاه بر رسول خدا صلوات و درود فرستاد. این تکرار شعارها و
محتواهای اعتقادی، برای تداوم بخشیدن به این بینش و استوار ماندن در این راه است.
تجدید بیعت با خدا و رسول است، اقرار و اعتراف به نبوّت نبی اکرم صلی الله علیه
وآله است، شهادت دادن است، به این که آن حضرت، «عبد» و «رسول» خداست. بنده است و
پیامبر.
عبودیّت قبل از رسالت بیان شده، و این میرساند که بندگی برتر از رسالت است. و
اساساً رسول خدا، چون بنده است، رسول شده و رسالتش ریشه در عبودیت او دارد.
پس از ذکر یکتایی خدا و رسالت رسول، صلوات بر پیامبر و آل او از واجبات است و آنکه
این تحیّت و درود را نفرستد، نمازش باطل است.
خداوند در قرآن کریم به مؤمنان فرمان میدهد که بر پیامبر صلوات و سلام بفرستید. از
آن حضرت پرسیدند، چگونه صلوات بفرستیم؟ فرمود بگویید: «اللّهُمَّ صَلّ علی محمّدٍ
وَ علی آل محمّد ...» این کیفیتِ صلوات در کتب مهم اهلسنّت نیز آمده است. (114)
ذکر صلوات بر پیامبر وخاندانش، پس از ذکر شهادتین که رمز اسلام است: بیانگر نبودن
جدایی میان پیامبرصلی الله علیه وآله و اهلبیتعلیهم السلام است.
طبق احادیثی که از پیامبر نقل شده، صلواتهای ما به آن حضرت میرسد و این صلواتها
در قیامت، نوری میشود که راه انسان را روشن میکند. (115)
پیامبرصلی الله علیه وآله فرموده است: هر که هنگام شنیدن نام من بر من صلوات نفرستد،
بخیل است. (116)
صلوات، سبب استجابت دعا و رضای الهی میشود و کارهای مؤمن را پاک میسازد. (117)