چون نماز، نشانهای از یک تجمع دینی و اقتدا به یک «پیشوا» است، پس باید خوبترین
انسانها و پاکترین افراد، به امامت جماعت بپردازند. امام جماعت باید کسی باشد که
به دیانت و تعهدش ایمان داشته باشیم.
افراد گنهکار و سفیه، نمیتوانند پیشنماز شوند.
در حدیث آمده است: «فَقَدِّمُوا اَفْضَلَکُم» (135) برترینهایتان را پیشنماز کنید.
امام باقر علیه السلام فرمود: امام جماعت باید از افراد اندیشمند و صاحب فکر باشد.
(136)
وقتی صفت عدالت وپاکی تعهّد، از شرایط امام جماعت باشد، روشن است که جامعه و جمع
اقتدا کننده را نیز در این مسیر حرکت میدهد و ملاکهای تقدّم در کارها و مسئولیتها،
همینها میشود.
عدالت، یک حالت درونی است که انسان را از ارتکاب گناهان کبیره، یا تکرار و اصرار بر
گناهان صغیره باز دارد.
از امام صادق علیه السلام پرسیدند: عادل کیست؟ فرمود: آن که چشمش را از نامحرم
بپوشاند، زبانش را از گناه، و دستش را زا ستم نگاه دارد. (137)
و رسول خدا فرموده است: کسی که با مردم در معامله و داد و ستد، ستم نکند و در گفت و
گوها دروغ نگوید و در وعدهها تخلّف نکند، او با مروّت و عدالت است. (138)
پس سعی کنیم نمازهایمان را به جماعت بخوانیم و از برکات تجمّعهای دینی و عبادی
غافل نشویم.
سنگر دشمن شکن و وحدت بخش «مساجد» را خالی نگذاریم و با بهانههای مختلف، خود را از
فیض جماعت، محروم نسازیم.